Colombo

En het vervolg is hier.

Colombo. Drie weken lang in Sri Lanka. Wat een land. Wat een mensen. Mooie mensen.

De eerste paar dagen was het heel rustig. Bijna geen bezoekers. In de boekfair vroegen we ons af waardoor dat zou kunnen komen. Bleek nou dat de PR niet helemaal gegaan was zoals het Line-up Team bedoeld had. Er gaat altijd een team naar het volgende land dat we bezoeken om alles gereed te maken voor aankomst. Daar hoort onder andere pr bij zodat de mensen weten dat we komen. Het was dus even een trage start, maar toen de mensen het eindelijk door hadden werd het al gauw druk.

We hadden een bussysteem. De mensen kochten buiten de haven een kaartje, stapten daar op de bus en die bracht hen bij het schip. Een heel gedoe en zeker ook een uitdaging voor ons als bookfairteam. Gelukkig hadden we hulp van de havenautoriteiten.

Een tof moment was tijdens mijn shift bij het 'white house' zoals wij het noemen. Het is het kleine witte huisje waar we de kaartjes verkochten. Het was een warme dag en de rij was wel 3 uur lang. Mensen stonden lange tijd in de zon te wachten. Het was druk en ik stond daar de kaartjes te verkopen. Netjes vragend naar de leeftijd van de kinderen om zo de juiste hoeveelheid kaartjes en kosten te kunnen berekenen. Ik hield de kassa netjes en deed mijn best altijd beleefd te zijn en te lachen. Mijn manager kwam even later naar mij toe en vroeg of hij het even voor mocht doen hoe hij het gewend was te doen. Goed, laat maar zien dacht ik. Hij pakte een hand vol briefgeld en begon vriendelijk te roepen: "volgende, welkom, hoeveel kaartjes?" Hij bleef lachen, zwaaiend met zijn hand en de stapel briefjes. De rij begon sneller te gaan richting de bussen. Zijn manier was erg anders, maar sneller en minder strikt. Ik wilde graag volgens de regels zorgen dat de juiste hoeveelheid werd betaald en dat alles goed georganiseerd was. Hij legde mij later uit dat het niet gaat om de kaartjes of het geld. Waar het bij het white house om gaat is 'crowdcare' of 'crowccontrol'. Een plek waar we controle hebben over de menigte en ze rustig en geordend naar het schip kunnen laten gaan.
Ik heb hiervan geleerd dat je met een glimlach en wat komische handgebaren heel veel voor elkaar krijgt.

Ik heb een hele toffe C-day gehad. 's Morgens om 6 uur weg. Opgehaald met de auto. Een hele mooie manier om meer van het land te zien. Veel palmbomen, koeien, verschillende soorten huizen. Villa's en krotjes naast elkaar.We gingen naar een soort kampplaats drie uur rijden naar het Noorden van Colombo. Daar komt een groep mensen een heel weekend bij elkaar om spelletjes te doen, het evangelie te horen en gewoon samen te zijn. Er is een organisatie die herstel wil bevorderen tussen de 2 inheemse bevolkingsgroepen. De Tamil en Singhalese. Nog niet zo lang geleden was er een burgeroorlog en er zijn nog steeds spanningen in het land. Deze organisatie werkt onder de bevolking en verteld ook het evangelie. Ze bidden dat ze door Jezus te leren kennen en zijn vergeving en leven ontvangen zij ook elkaar kunnen vergeven. Vergeving is namelijk niet onderdeel van het morele denken. Het is vooral karma. Dus alles wat gebeurd is je lot. Het kwaad dat je aangedaan wordt is dus niemands schuld, maar jouw eigen lot. Dit denken bevorderd dan ook niet herstel van het sociale systeem. We mochten als team een heel programma samenstellen. We deden een presentatie van het schip, spelletjes met de kinderen, dramastukjes en aansluitend gaven we onze getuigenissen.
Ik zelf sprak na het drama over leven met Jezus, een relatie met hem hebben. Ik sprak over mijn verleden van pesten en dat mijn enige échte vriend altijd Jezus is geweest en bemoedigde de mensen aanwezig om in Jezus een beste en échte trouwe vriend te zien en te vinden. Later kwam er iemand naar mij toe om te zeggen dat hij erg geraakt was door mijn getuigenis. Ik hoop dat het zaadjes heeft gepland en dat ze vrucht mogen dragen en mogen toevoegen aan het werk dat de mensen uit deze organisatie doen onder de bevolking.
Na ons programma kregen we traditionele lunch. Dat is dus in een kring op de grond zitten en je eten krijg je geserveerd op een bananenblad en dat opeten met je rechterhand. We hadden rijst met curry, papadum's, gefrituurde chili, saus van melk. Heel erg lekker. Pittig, maar gelukkig niet té.
Wat ik erg tof vond was de houding van de 'pastor'. Hij heeft voor Youth for Christ gewerkt en daarna zijn eigen (deze) organisatie opgericht. Hij runt alles en had de houding van een bediende. Hij serveerde eerst alle mensen, ook ons, daarna de vrouwen die hadden gekookt en ging daarna pas zitten eten. Dat laat een oprecht hart zien! Verder was hij ook gewoon heel gewoon, met een echt hart voor de mensen.

Elke haven hebben we hulp van vrijwilligers die in de Bookfair helpen. Zij komen vaak uit lokale kerken en krijgen op deze manier een uniek kijkje achter de schermen. Ze werken met ons, eten met ons en na hun tijd nemen ze afscheid. Deze keer hadden ze een hele 'Sri Lanka Experience' opgezet. Er waren hapjes en drankjes. Zelf gemaakt door een paar vrijwilligers en daarna een programma met traditionele liedjes en dans. Alle meiden droegen hun Sari. Super mooi en veel kleuren en glitter. Ik had die middag mijn eigen Sari gekocht en gelukkig was er een aardige vrouw die mij wilde helpen met het goed aandoen van mijn sari. Ik heb goed opgelet, dus hopelijk weet ik het de volgende keer nog en kan ik het zelf, althans, met hulp van een paar extra handen. Want alleen een sari (denk lap stof van 5 meter) omdoen gaat echt niet.
Ik heb wee goede vriendinnen overgehouden aan deze haven. Een daarvan bleek achteraf de dochter te zijn van de pastor die het kamp runde. Tof gezin!

Ik heb erg genoten van Sri Lanka.
Op de site van de Logos Hope (omships.org) kan je altijd filmpjes zien van wat er allemaal gedaan en gebeurd is in de bezochte havens en ik heb een van de filmpjes ingesproken. Waard om om even op te zoeken!

Gods zegen!
Shalom,
Renske